چگونه جبران کنیم؟؟؟؟

بسم الله الرحمن الرحیم

عشق شما چه رنگی است؟

 می شنیدم و می دیدم از آنهایی که کوله باری از غیرت را پشت خود حمل می کردند و با پیشانی بند قرمز و سبز خود که مزین به نام حسین علیه السلام بود، می رقتند و می گفتند: یک یا حسین تا پیروزی، یک یا حین تا دل دشمن، یک یاحسین تا آزادی، یک یا حسین تا خدا.

 اما گویی امروز، راه آزادی و راه رسیدن به خدا به راه و رنگ دیگری تبدیل شده است. بوی آزادی دیروز، بوی باران و خاک بود، جلوه آزادی دیروز، جلوه اشک و لبخند بود. اما زنان و مردان امروز و شاید دیروز، با کوله بارهای غیرت خود، بوی و جلوه دیگری گرفته اند.

 دیروز پیشانی بندها سبز و قرمز بود اما امروز پیشانی بندها و لباسها یک دست سبز شده است. آنهایی که در گذشته به مقصد خود رسیدند، می دانستند که پرچم حسین علیه السلام در عالم به دو رنگ سبز که نشان مقام اباعبدالله و رنگ قرمز که نشان مقام سی الشهدا است برافراشته است.

 حسین یک اسوه بی همتاست، یک شخصیت بین المللی است، که از هر نژاد و قوم بر او سر تعظیم فرود می آورند. اما ما که مدعی دین حسین علیه السلام هستیم و نام او را در دل یا بر زبان فریاد می زنیم، تا چه حد همرنگ و همراه او هستیم. چقدر در قلب و ظاهر و جیب و کیف و تلفن همراه ما می توان از حسین ردی پیدا کرد. آنهایی که در روز شهادت حسین یا تولد دوباره اسلام، نه سبز هستند و نه قرمز و نه سیاه، و بی تفاوت از کوچه ها و خیابانها می گذرند، و اثری از عزای سرور شهیدان در رفتار و نشست و برخاستشان نیست، چگونه است که امروز از حسین نام می برند و نام حسین را همراه با نام دیگری می برند، گویی حسین را فقط با آن نام می خواهند. انگار حسین در نظر آنها تنها یک وسیله است از برای راضی کردن دل مومنان و رسیدن به اهداف خود.

 نمی دانم شاید حسینی که ما می شناسیم با حسین شما متفاوت است. شاید دین او و خود او همچون یک نرم افزار کامپیوتری هر روز، به روز می شود و گذشته آن کاملاً پاک می شود.

 شاید سبز شما نشان دیگری ست، و رنگ عشق که قرمز است در نظر شما رنگ دیگری ست، شاید سفید، شاید سیاه، شاید خاکستری.

 ای کاش می دانستم در حقیقت، رنگ سبز شما نشانه چیست؟

 ای کاش می دانستم رنگ عشق شما، چه رنگی است؟

 ای کاش می دانستم که آیا از دل مولا خبر دارید؟

 ای کاش می دانستم چند درصد از عشقی را که نثار کاندیدای خود می کنید حاضر هستید به پای امام خود بریزید؟

 ولی این را می دانم که اگر یک هزارم عشق های دنیایی خود را به پای مولای خود می ریختیم این چنین مولامان تنها نمی ماند ....

حالا که به این ضعف دوچار شده ایم چگونه انتخاب کنیم که جبران آن همه سالهای انتظار را برآورده کنیم